Przede wszystkim czuję obowiązek, by podkreślić spostrzeżenie, które ze wszystkich waszych dzisiejszych wystąpień wydało mi się najważniejsze: Bóg może być treścią spotkania, Bóg może być treścią jakiejś więzi tylko wtedy, gdy słowo "Bóg" staje się niezmierzonym morzem, morzem, które można zobaczyć i którego można dotknąć; czyli wtedy, gdy staje się Jezusem.

Jest to refleksja, którą musimy rozwijać osobiście, wśród przyjaciół, wszyscy razem: tym, czego ciągle brakuje w relacjach między nami jest pamięć o Chrystusie! To znaczy brakuje czegoś ze sposobu, w jaki Tajemnica wkroczyła w historię człowieka.

Jedynie Jezus jest tą rzeczywistością, dzięki której Tajemnica staje się przystępna, staje się towarzyszem, obecnością w człowieku.

W drugiej kolejności, kiedy już się to uznało, jakżeż jasnym staje się fakt, że istnieje pewna kategoria, której nie sposób zauważyć w żadnej z postaw innych ludzi! Jedność.

Słowo "jedność" wskazuje na pewne drżenie, które nabrzmiewa i z upływem czasu coraz bardziej się uwyraźnia. Jedynie w Jezusie możemy zagłębić się w jedność, postrzeganą jako miarę-sito tego co czynimy.

Dyskurs, który rozwija naszą świadomość i umożliwia rozwój osądu - a zatem poznania, które w sposób bardziej dojrzały określi intencję, formę dzieła - winien mieć na uwadze fakt, że jedność przedstawia podstawową kategorię, gdy chodzi o uchwycenie i rozumienie rzeczywistości, z którą nawiązuje relację nasza inteligencja.

Ale jest jeszcze ostatnie spostrzeżenie: jedność możliwa jest wyłącznie wtedy, jeśli Bóg stał się człowiekiem. To właśnie w Nim wszystko zmierza do wyrażenia pasji w stronę jedności wszystkiego.

Módlcie się do Jezusa i proście, i szukajcie jedności we wszystkim. We wszystkim!

tłum. ks. Joachim Waloszek